Każda z osób skierowanych do ośrodka, podobnie jak spotkana w foyer pani Giselle, dźwiga jakiś bagaż: torbę, plecak, walizkę, neseser, tobołek. To – jak się okazuje – ich „bagaż emocjonalny”. Prosta metafora ujawnia swoją zaskakującą nośność, kiedy przyjmowani do ośrodka pacjenci informowani są przez personel, że wypakowanie tego ładunku jest nieodzownym warunkiem przejścia do sal zabiegowych i zajęciowych. Reakcje, skutkujące w planie scenicznym wzruszającymi monologami (poruszającymi do łez lub bawiącymi do rozpuku, co bardzo charakterystyczne dla tego spektaklu, którego nastrój bez ostrzeżenia przeskakuje pomiędzy tonacją serio a buffo), dzięki którym poznajemy powody przybycia do ośrodka kolejnych osób, są różne. Pojawiają się niechęć (przecież bardzo wiele czasu zajęło nam wciskanie wszystkiego jak najgłębiej i tak naprawdę to nawet nie czuć tego ciężaru), wstyd (są tam w końcu rzeczy intymne, które zalegają w zakamarkach naszych „toreb” od niepamiętnych czasów) albo zdziwienie (gdy w końcu, po podjęciu decyzji, by zajrzeć do środka, dowiadujemy się, że niektóre elementy bagażu odziedziczone zostały po rodzicach, dziadkach, a inne podrzucone cichaczem przez niewiernych współmałżonków). Regularni bywalcy ośrodka, którzy mają własną rutynę, wypakowują swoje bagaże niemal odruchowo, jednak za każdym razem – powracając – przynoszą nowe. Za sprawą teatralnej magii z mentalnych walizek zamiast spodziewanych demonów wypadają stosy pluszaków. (…)

Nie ogarniam to spektakl czuły i wrażliwy. W zależności od nastawienia i reakcji publiczności widownia może zmieniać się w Płakalnię lub Śmiechalnię, co w obu wersjach ma szansę sprawić, że widzowie wyjdą z teatru z nieco lżejszym bagażem. Kijak dołącza tą realizacją do nowego, coraz wyraźniejszego w polskim teatrze nurtu, który moglibyśmy nazwać „teatrem, który przytula” lub „teatrem pocieszenia” (jak Mój pierwszy Rave Agnieszki Jakimiak czy Persona. Ciało Bożeny Jędrzeja Piaskowskiego i Huberta Sulimy). Nie jest to trend naiwny, choć mogłyby to sugerować użyte przeze mnie określenia. Przeciwnie, wpisujący się w niego twórcy i twórczynie podejmują tematy trudne, dotykają bolesnych miejsc ludzkiego doświadczenia: dojrzewania, pokoleniowych traum czy kryzysu zdrowia psychicznego. To teatr, który stoi blisko człowieka. Podobnie jak teatr rozrywkowy dąży do zapewnienia lepszego samopoczucia swojej publiczności, ale w odróżnieniu od niego nie proponuje ucieczki w fantazję ani farsę. Nie stroniąc od humoru, znajduje lekką, „uśmiechniętą” formę dla poważnych spraw, w ten sposób stara się nieść ulgę, nadzieję i budować poczucie wspólnoty. To teatr wypełniający lukę pomiędzy głębokim, poważnym i ciężkim teatrem krytycznym, a teatrem czysto rozrywkowym.