fot. Barbara Sinica
ula kijak
fot. Barbara Sinica
Jestem artystką, przede wszystkim reżyserką teatralną, a także aktywistką, promotorką i edukatorką twórczości bez przemocy.
Sztuki performatywne są mi najbliższe, ale realizuję też projekty audio, wideo, interdyscyplinarne, partycypacyjne, dokumentalne i interwencyjne. Reżyseruję, piszę, czasem bywam performerką. Pracuję narzędziami niehierarchicznymi (devising theatre), tworzę i eksploruję nurt social‑specific. Często sięgam po teksty, historie i postaci zapomniane lub niedoceniane, szukam perspektyw, które są zbyt rzadko reprezentowane. Prowadzę eksperymenty i badania artystyczne, ostatnio przede wszystkim dotyczące porażek, niespełnień i wykluczeń.
Zajmuję się badawczo i praktycznie dynamiką grupowej pracy artystycznej i metodyką zespołowego procesu twórczego, wykorzystując pedagogikę i psychologię twórczości. Jestem autorką terminu twórczość bez przemocy (inspirowanego porozumieniem bez przemocy). Prowadzę warsztaty, wykłady oraz konsultacje antyprzemocowe i antymanipulacyjne. Wspieram i facylituję procesy twórcze innych osób. Ostatnio poszerzam te tematy o pracę z konfliktami i przeciwdziałanie wypaleniu.
Te dwa pola moich działań uzupełniają się i wzajemnie wzmacniają.
moje współprace
Debiutowałam w 2004 roku spektaklem Szczur według opowiadania Witolda Gombrowicza w Teatrze Miejskim w Gdyni. Od tego czasu wyreżyserowałam ponad sześćdziesiąt spektakli, projektów interdyscyplinarnych i czytań performatywnych, sześć słuchowisk, cztery filmy dokumentalne, dwa reportaże, dwa teledyski i serial internetowy.
W 2008 roku byłam współzałożycielką Grupy Artystycznej TERAZ POLIŻ, a następnie jej członkinią do października 2017 roku. W 2015 roku TERAZ POLIŻ otrzymało Nagrodą Ministry Kultury i Dziedzictwa Narodowego Małgorzaty Omilanowskiej za całokształt twórczości i działalność na rzecz kobiet.
W 2016 roku w Akademii Teatralnej w Warszawie obroniłam doktorat w dziedzinie sztuk teatralnych. Moim spektaklem doktorskim była Królowa ciast Béli Pintéra z 2013 roku, która powstała w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu, a rozprawa doktorska nosiła tytuł Mit artysty i codzienność reżyserki. Przez dwanaście lat pracowałam akademicko i dydaktycznie, najpierw w Akademii Teatralnej w Warszawie, potem w Studium Sztuki Teatralno Aktorskiej STA w Poznaniu.
Działam w Zarządzie Związku Zawodowego Gildia Polskich Reżyserek i Reżyserów Teatralnych (GPRiRT) od początku jej istnienia do dziś.
fot. Joanna Siercha
fot. Instytut Teatralny
fot. Grzegorz Cinkowski
fot. Barbara Sinica
fot. Alicja Szulc
fot. Marek Zakrzewski
fot. Barbara Sinica
Od ponad dwudziestu lat uczę teatru i kreatywności, a od kilku lat także metod zapobiegania przemocy i ochrony przed nią w pracy zespołowej. Spędziłam setki godzin, prowadząc warsztaty, wykłady, konsultacje oraz uczestnicząc w konferencjach, panelach dyskusyjnych i wspierając procesowo zespoły oraz osoby indywidualne. Jako aktywistka działająca na rzecz praw człowieka, przeciwdziałająca przemocy i wykluczeniom, wielokrotnie towarzyszyłam ofiarom przemocy, zwłaszcza domowej i s*ksualnej. Znam więc sprawdzone narzędzia wspierania osób doświadczających sytuacji przekraczających ich granice.
Łączę wiedzę z doświadczeniem, a perspektywę badawczą z praktyką artystyczną i aktywistyczną. W warsztatach odwołuję się m.in. do porozumienia bez przemocy, techniki Alexandra, Wendo oraz przekazuję wiedzę o Mistrzowskich Technikach Nacisku i innych metodach manipulacji, które często nieświadomie ranią i niszczą nasz potencjał. Uczę moderowania procesów twórczych i przewodzenia w zespołach kreatywnych.
O efektach swoich badań i poszukiwań, a także o wnioskach i propozycjach systemowych rozwiązań, piszę i publikuję teksty, propagując idee świadomej zgody i twórczości bez przemocy.
Prowadzę również webinary, dzięki czemu mogę dzielić się swoją wiedzą w tej formie.